ناوا من از ادم ها میترسم

روزهای دردناکی ست ناوا. آدم های تا دیروز دوست داشتنی یکهو درد آورترین آدم های قرن میشوند. آدمهایی که قول آغوش شبانه ات را میگیرند ولی خود را در آغوش دیگری ولو میکنند. آدم هایی که خود را غرق در سیاهی موهای تو معرفی میکنند اما عاشقانه های دستانشان در پیچ و تاب موهای دلبرکان دیگر آرام میگیرد. آدمهایی که در خلوتِ اطرافشان صدای تو را دلنشین میدانند اما با وقاحت در جمع دخترکان رنگارنگ از شنیدن صدای تو سر باز میزنند که مبادا دلبرکی را از دست بدهند. 

آدم ها خطرناکند. نزدیک شدنشان، حرف های قشنگشان، نوازششان، دنیایشان همه روزی خنجری میشود که از پشت در سینه ات فرو میکنند. آدم ها خیلی خطرناکند ناوا و دقیقا در لحظه ای که نباید، جا خالی میدهند.

اما تو همچنان دعایم کن