چرخ ایام دایم میگردد و هربار طولانی تر از قبل روی ایام کسل کننده تنهایی می ایستد. نامجو دارد چیزی در مورد معشوق شیرینش به زیان کردی میخواند و من بیشتر از هر وقت دیگری به دختری فکر میکنم که چندسال پیش از ترس از ناتوانی از تکلم پس از تنهایی طولانی ام خلق کرده بودم و یاد ناوا می افتم که ماه رمضان برایش مثل من نیست و سال های پیش همیشه وقت افطار میس کالی میزد به معنی التماس دعا.
این روزها در تنهایی مطلق خوابگاه خودم را مچاله میکنم روی تختم و چسبیده ام به کتاب خواندن و فیلم دیدن.یک جورهایی با این افراط کاری ها دارم فرار میکنم از فکر کردن به این وضعیت اسفبار تنهایی و از آن بدتر خو گرفتن به آن.
باید امشب به ناوا زنگ بزنم و سفارش کنم که برایم دعا کند
سلام وبلاگ جالبی داری ونوشته های جالبتر به من هم سربزن
خواستی لینک داشته باشیم به من خبربده متشکرم
عـــــــــــــــــــــــــــــــــــــلــــــــــــــــــــــــــــــــی
زیبا بود